หายหัว...

ตลอดช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ห่างหายจากการบันทึกเรื่องราวความเป็นไปของตัวเอง
จริง ๆ แล้วไม่ได้ไปไหนครับ ก็ยังวนเวียนอยุ่แถวนี้นี่แหละ
ยังไม่มีอารมณ์อยากจะเขียน ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องอะไรจะเขียนนะ มันมีมากจนไม่รู้จะบันทึกอะไรลงไปเสียด้วยซ้ำ

ภาระงานในแต่ละวัน...

ตอนเช้า.. 7.30 ไปโรงเรียน ถึงโรงเรียนราว ๆ 8.10 สอนจนถึงบ่าย 4 โมง
ตอนเย็น.. 4 โมงไปรับลูกสาวลูกชายจากบ้านแม่ ดูแลงานบ้านหาอาหาร หุงข้าว กล่อมตัวเล็กนอน กว่าจะเรียบร้อยก็ 3 ทุ่ม
ตอนกลางคืน.. 3 ทุ่มถึง 5 ทุ่ม เช็คจดหมาย เขียนงาน ติดตามข่าวความเคลื่อนไหวในวงการเทคโนโลยี หาความรู้ใส่ตัว
ตอนดึก.. 5 ทุ่ม เป็นต้นไปเริ่มออกเดินทาง บางวันก็ไปนั่งทำงานอยู่ที่สำนักงาน บางวันอยู่กรุงเทพ บางวันอยู่อเมริกา เอาแน่เอานอนไม่ได้
ตอนดึกโคตร.. 6 ทุ่มเป็นต้นไป เริ่มปั่นงานโปรแกรม ซึ่งก็มีหลายตัวเหมือนกัน กว่าจะได้นอนก็ ตีสองเป็นปกติ


ตลอดช่วงสัปดาห์ที่หายไป กำลังเร่งทำโครงการที่คั่งค้างอยู่ โดยเฉพาะโครงการเร่งด่วน
เว็ปสำหรับโรงเรียนในเขตพื้นที่ สุรินทร์ 3 ...

เนื่องจากการใช้ control panel เป็นเรื่องที่ใหญ่เกินไปสำหรับแต่ละโรงเรียน
ทีมงานจึงตกลงกันว่า จะไม่ใช้มัน ครั้นจะไปไล่กำหนดทีละเว็ปก็คงไม่ไหว
ทั้งส่วนของ FTP , database , quoata , log ซึ่งหากเป็นเพียงโรงเรียนเดียวหรือไม่มากไม่มายอะไรก็คงไม่เดือดร้อน
แต่นี่ต้องบริการทั้งเขตพื้นที่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใครจะประสงค์ต้องการใช้บ้าง
ระบบจึงต้องออกแบบให้รัดกุมที่สุด... ดูแลง่ายที่สุดเพียง คลิก คลิก คลิก ก็ได้ให้บริการแล้ว

นั่งเขียน shell script สำหรับการทำงานอัตโนมัติ ได้ความรู้เรื่องของระบบไปมากโข
รอยหยักบนสมองนี่ "ยิบ ๆ " เลย 55555

เสร็จไปงาน ที่เหลือก็สร้างหน้าจอสำหรับการสมัครสมาชิก การเปิดใช้งาน
ซึ่งก็เขียนรวบไปกับ ระบบสารสนเทศออนไลน์ ที่กำลังทำอยุ่เช่นกัน
หน้าตามันเป็นอย่างนี้ครับ



เดี๋ยวอีกไม่นานจะเปิดให้สมาชิก สพท.สร.๓ ได้ใช้งานขอทดสอบระบบอีกวันสองวัน

อีกงานที่ทำควบคู่กันไปคือการปรับระบบ E-Office ที่สำนักงานซื้อมา
แต่สีมันออกทึม ๆ UI ใช้งานยาก ซับซ้อนเกินไป เลยได้ refactoring โค้ดต้นฉบับเสียใหม่
พร้อมกับเขียน Air application สำหรับส่งหนังสือราชการแบบรวดเร็วทันใจ ไม่ต้องรอให้เสียเวลา
จะได้ใช้ก็โน่นแหละหลังเปิดเทอมหน้ามั๊ง ...

นี่ยังไม่รวมตัวระบบ สารสนเทศแบบรวมศูนย์ซึ่งจะเปิดบริการพร้อม ๆ กันในช่วงปิดเทอมอีก
เรียกว่าปั่นงานจนหัวกระเจิง ใครพบเห็นครูป๋องตอนนี้คงจำหน้ากันแทบไม่ได้แล้ว...

ด้วยความที่อยู่ห่างไกลความเจริญ สุดขอบสยามประเทศ
โรงเรียนสุดท้าย ปลายเขตแดน การเข้ามาทำงานในสำนักงานตอนกลางคืน
อาศัยเทคโนโลยีล้วน ๆ เลย... เก็บเอาไปเขียนอีกตอนดีกว่านะ...